Na een heerlijke winter zonder heftige weersuitspattingen zijn wij op zoek gegaan naar iets wat wij op Rocca di Sotto nog niet konden bieden. En omdat wij al jaren glunderen als wij een klein houten hutje of pipowagen voorbij zien komen, besluiten wij om zelf een hutje op wielen te bouwen. Dus er is een mooie boerenkar op de kop getikt en uit Tsjechië hebben we stoer hout laten komen.
Voordat er nog maar één balk in de grond is geslagen, is het hutje al in juni gehuurd door gast T. Prachtig dat iemand er vooraf alle vertrouwen in heeft dat het vast wel iets moois zal worden. En voor ons is een beetje druk soms wel handig, want nu moeten we wel flink aan de slag om het op tijd af te krijgen voor onze eerste gasten. Vanaf vroeg in de ochtend zijn wij in de weer en is Jan aan het graven, zagen of timmeren en ben ik met de kwast in de weer om honderden planken te voorzien van een laagje beits.
Langzaamaan verschijnt er een charmant hutje tussen het groen. ‘t Klinkt misschien gek, maar na een lange dag klussen zoeken wij voor het aperitief het liefst het allermooiste plekje die wij hebben op Rocca di Sotto op. Dit hebben we nu gevonden op de veranda van het verborgen trekkershutje.
In de schemering hebben wij al een hert voorbij zien springen en terwijl wij gezellig en veilig op hoogte op de veranda zaten te genieten, hoorden wij onder ons het geknor van een groep wilde zwijnen.
Zolang er geklust wordt zijn vooral wij hier ’s avonds nog aan het genieten, maar vanaf juni dragen wij het stokje graag over aan de eerste ‘trekkershut-bewoners’ van Rocca di Sotto.
